Klasik Müzikte Kullanılan Çalgılar
Klasik müzik, Batı Avrupa’ya dayanan ve antik Yunanistan zamanına kadar uzanan bir müzik türüdür. Batı klasik müzik tarihi genel olarak 15. ve 18. yüzyıllar arasındaki eserlerden oluşmaktadır. Bu müzik türü genel olarak halk müziğinden tamamen ayrıdır ve elit bir gruba hitap etmektedir.
Görünüşünden romantik döneme kadar sarayda geçer. Klasik Batı müziğinin en belirgin özelliklerinden biri, birçok farklı enstrümandan oluşan akor melodisidir.
Yaylı Çalgılar
Yaylı çalgılar orkestrada büyük bir yer tutar. Batıda telli çalgılara telli çalgılar denir. Ses, genellikle hayvan kıllarından yapılmış yaylarla çalınan bu çalgıların tellerine yayı sürterek elde edilir. Keman, viyola, çello ve kontrbas yaylı çalgılar ailesinin üyeleridir. Aletler büyükten küçüğe sıralanmıştır. Klasik Batı müziği için çok önemli olan ve çeşitli dönemlerde kullanılmış bir keman ailesi.
Avrupa’da telli çalgılar telli çalgılar olarak sınıflandırıldığından çok sayıda telli vardır ve parmakla çalınan arp da telli çalgılar listesinde yer almaktadır.
Piyano ve klavsen klasik döneme damgasını vurmuş tipik çalgılardır. Özellikle klavsen klasik müzikte en önemli enstrümandır. Tuşlu çalgılar olmakla birlikte çalışma prensibi olarak tuşlardan alınan titreşimler tellere aktarıldığından telli çalgılar grubunda da incelenirler.
Üflemeli Çalgılar
Çok sesli ezgiler oluşturmak için kullanılan bir diğer çalgı grubu ise titreşen ve nefes vererek ses çıkaran nefesli çalgılardır. Grupta flüt, klarnet, obua, fagot, trompet, trombon, korno, tuba ve trompet bulunmaktadır. Kabadan inceye kadar geniş bir yelpazede ses çıkarabilen nefesli çalgılar, klasik müzikte de önemli bir rol oynamaktadır.
Vurmalı Çalgılar
Orkestranın arkasındaki vurmalı çalgılar müziğin ritmini belirlemede önemli rol oynar. Bu enstrümanlar tokmak, baget veya fırça gibi yardımcı enstrümanlarla çalınır ve her tür müzikte olduğu gibi klasik müzikte de bulunur. Timpani, ziller, üçgenler, kastanyetler, çıngıraklar ve tefler klasik müzikte kullanılan vurmalı çalgılardır.
Klasik Müzik Dönemleri
Ortaçağ sonrası klasik müzik dönemi beş ana dönem üzerinden incelenebilir.
Kelimenin tam anlamıyla yeniden doğuş anlamına gelen Rönesans, ortaçağ Avrupa kilisesinin baskılarından kurtulan insanlar için aydınlanma dönemini ifade eder.
- Biri, eski klasik metinlerin özgür ve doğru bir şekilde yeniden keşfedilmesi, dini baskılardan kurtarılması, farklı dillere çevrilmesi ve incelenmesi; pozitif bilimin gelişmesi ve bilimsel düşüncenin yok edilmesi; sanatta yeni uygulamaların tespiti ve özgür bir ortam yaratın.
- İkincisi, tüm bunların sonucunda geliştirilen, entelektüel faaliyeti ve Avrupa kültürünün gelişimini ve çeşitlenmesini yansıtan liberal ve rasyonel yaklaşımın bir yansımasıdır.
Müziğin de kültürel aydınlanması vardır. Rönesans, 1450-1600 yıllarını kapsayan Klasik dönemin ilk aşamasıydı. Bu dönem klasik müziğin temellerini atmış ve Aydınlanma Çağı’nı oluşturan fikirler bu dönemde gelişmiştir. Kilise gözden düştükçe ve akademik fikirler çöktükçe, kilise müziği ve kilisenin müzik üzerindeki baskısı azaldı.
Vokal akor stilleri bu dönemde görülebilir.
Dinin müzik üzerindeki etkisi azaldı. Birlikte kullanılabilecek birçok müzik aleti türü vardır. Bu dönemde matbaanın icadı ve kullanımı ile klasik müzik notaları ve besteleri yeniden üretilme imkânı bulmuştur.
Klasik Müzik İle İlgili Videolar
