Attila İlhan Sözleri ve Alıntıları!

Pelin Kumral22 Şubat 2024

Attila ilhan, Türk edebiyatında yeri doldurulmaz olan şairlerimizden biridir. En güzel aşk şiirlerinin mimarı olan değerli üstat, eserlerinde duygu yüklü bir anlatım dilini kullanmaktadır. 15 Haziran 1925 tarihinde Menemen’de dünyaya gelmiş ve şairliğin dışında, aynı zamanda eleştirmenlik, gazetecilik, deneme yazarlığı, romancılık ve senaristlik de yapmıştır. Ünlü edebiyatçı yaptığı tüm işlerde ve ortaya koyduğu tüm eserlerde entelektüel bakış açısını aktarmıştır.

Pek çok ödülün sahibi olan ve hem edebiyatla ilgili eserlere ağırlık verdiği, hem de siyasetle ilgilendiği için, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ndeki tahsilini yarıda bırakan şair, ilk şiir kitabı olan ”Duvar”’ı kendi imkanları ile yayımlamıştır. Usta tiyatro sanatçısı Çolpan İlhan’ın ağabeyi ve Kerem Alışık’ın da dayısı olan İlhan, 2005 yılında vefat etmiştir, ancak eserleriyle, sözleriyle ve şiirleriyle dilden dile dolaşarak yaşatılmaya devam etmektedir.

İşte biz de bu yazımızda sizlere usta edebiyatçının söylediği sözlerden, yazdığı şiirlerden ve kitaplarından bazı alıntı örnekleri sunuyor olacağız. Konuya ilişkin videolara ise yazımızın son bölümünde ulaşabilirsiniz.

Attila İlhan Sözleri!

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular, yağmur giyerlerdi sonbaharla bir azıcık okşasam sanki çocuktular, bıraksam korkudan gözleri sislenir, ne kadınlar sevdim zaten yoktular, böyle bir sevmek görülmemiştir.
Aydınlık neyin oluyor senin, gökyüzü akraban filan mı, beni bulur bulmaz gözlerin şimşek çakıyorum yalan mı?
Sana gelirken hep ellerim ceplerimde gelirdim, olur da aşkımın elleri üşümüştür. Avuçlarımda ısıtırım diyerekten.
Bir hırsla öptüm ki ah ölürüm unutamam, ay ışığında deniz akordeon solosu, pırıl pırıl yaşadım üç dakika tastamam.

Saatler bizim değil kitaplar bizim değil bizim değil yaşamak bizim değil hiçbir şey kendi dünyamızda yabancılar gibiyiz ya çok erken ya çok geç doğmadık mı sevgilim buna rağmen mutluluğa inanıyoruz.
Beni de kırdılar ben artık küsüm, yağmurları yağmıyor ağaçlarıma sularından içmiyorum susadım ama beni de kırdılar soğuk bir ölüm.. – Attila İlhan
Son umut kırılmıştır, Kaf Dağı’nın ardındaki ne selam artık ne sabah, kimseler bilmez neredeler namlı masal sevdalıları, evvel zaman içinde kalbur saman ölür, kubbelerde uğuldar bâkî çeşmelerden akar Sinan an gelir -lâ ilâhe illallah- kanunî Süleyman ölür.
Bu yollara düşecek adam mıydı çiçek yaptırmalar parfüm filan bu sefer yakasını fena kaptırdı Sevtap başını yiyecek anlaşılan boş versene, daha ölmedik ulan.. – Attila İlhan
Ne vakit bir yaşamak düşünsem, bu kurtlar sofrasında belki zor ayıpsız, fakat ellerimizi kirletmeden ne vakit bir yaşamak düşünsem, sus deyip adınla başlıyorum, içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin hayır başka türlü olmayacak, ben sana mecburum bilemezsin.
Bana bir şimşek çak çok yanlış anlaşılmaktayım, hesabım yanlış bir mahkemede görülüyor içimdeki zemberek boşandı boşanacak, yaşamak mı gerek yoksa unutmak mı şaşırmaktayım.

siir

Sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin, hiç görmediğim yıldızlar, gözlerine doğmuş bir büyüklük duygusu, dağlar gibi yüreğinde ah biz mutluluğu böyle aranıp duracak mıyız? – Attila İlhan
Yağmur yağmaksa o güneş açmaksa o bir yerin üşüse onun sıcaklığı öbürü en içten çağrını işitmiyor alıp tutmaksa o basıp gitmekse o bakışları kıyısız deniz uzaklığı.
Gözlerin gözlerime değince felâketim olurdu ağlardım beni sevmiyordun bilirdim bir sevdiğin vardı duyardım..
Bir gün seni unutmak zorunda kalırsam, aşkımın küçüklüğüne değil, çaresizliğimin büyüklüğüne inan.
O kadar güzel gülüyor ki… Tamam diyorum. Bu kadar yaşadığım yeter.

Memleket bir kurtlar sofrasına döndü mü, isyan haktır.
Ben çocuklar gibi sevdim! Devler gibi acı çektim.
Bana ait ne varsa seni korkutuyor sana ait ne varsa hiçbiri benim değil.
Sanat, toplumsal bir çabadır; toplumdan gelir, topluma döner. Fakat gelenle giden aynı şey değildir.
Kimi zaman ellerini kırar tutkusu birkaç hayat çıkarır yaşamasından hangi kapıyı çalsa kimi zaman arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu.. – Attila İlhan
Hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların sen bana kalbim kadar elim kadar yakınsın.
Batık bir gemiymiş aşk limanında, kader bu deyip de avutma beni. Ayrılık kapımızı çaldı sonunda senden son dileğim unutma beni.
Kestiremedik ne yaptığımızı kim olduğumuzu sanki bir tesbih koptu tane tane savrulduk köy köy bucak bucak memleket memleket.